Katman Katman Ben – Hayatın Rollerinde Kendi Sesimi Bulmak

Hayat beni birçok unvanla tanıttı: emlak danışmanı, grafik tasarımcı, hasta, anne, kız kardeş, evlat, eş… Her biri kendi içinde bir mücadele, bir sorumluluk, bir sevgi alanı. Ama tüm bu kimliklerin ardında bir kişi var: Bütünlüğünü korumaya çalışan, bazen çatlayan ama hiç dağılmayan bir ben.

Emlakta yolculuğum, sahaya çıkıp sokak sokak gezmekten çok daha fazlasıydı. İnsanlarla güven kurmak, bir evi yuva olarak görebilmek için kalp emeği vermekti.

Grafik tasarım ise benim için sadece bir meslek değil, görsel bir haykırıştı; anlatamadığım ne varsa tasarımlarımla dile geldi.

Hasta kimliğimse en sessiz taşıdığım yük oldu. Çoğu zaman duyurmadım. Çünkü duyulmak, zayıf görünmekle karışsın istemedim. Oysa bu yıl, yüzleşmeler yılı oldu. Ne kadar bastırsam da bedenim konuştu. Raporlar, hastane koridorları, ilaç saatleri… Hepsi bana bedenime kulak vermeyi öğretti. Ağlamakla aramdaki mesafe kısaldı. Güçlü olmak demek, gözyaşını tutmak değilmiş; gerektiğinde akmasına izin verebilmekmiş.

Anne olmam bambaşka bir katman. Kendimi unutsam da onu unutmamam gereken bir dünyada yaşıyorum. Oğluma hem yelken hem de liman olmaya çalışırken, kendi fırtınalarımda rotayı kaybetmemek için dua ettim çoğu kez. Kız kardeşlik ise omuz omuza durmak, bazen çatışmak ama her defasında birbirini yeniden seçmek demekti.

Evlatlık… Herkesin çocuğu olur ama herkesin annesiyle ilişkisi farklıdır. Benimki eksik tamamlarla dolu, yarım kalmış cümlelerle ama içi dolu bir sessizlikle örülü. Ve eş olmak… Birlikte yürünen yolda bazen aynı adımı atamamak, bazen susarak bile anlaşmak. Bazen de anlaşamamak. Bu yıl tüm bu katmanlara bakıp, ‘Ben hangisiyim?’ değil, ‘Bunların toplamı kimim?’ diye sordum.

2025, aynaya uzun uzun bakmamı isteyen bir yıl oldu. Hem fiziksel hem duygusal olarak. Ve bu aynaya bakarken sadece kırışıklarımı değil, çizdiğim yolları, çizilen sınırları, kendi içime attığım sessizlikleri de gördüm. Artık saklamıyorum. Artık yutkunmakla yetinmiyorum.

Çünkü ben bu hayatta sadece rolleri olan biri değilim. Bu rollerin içini dolduran, yeri geldiğinde boşaltan, ama hiçbir zaman kendinden vazgeçmeyen bir kadınım.

Bu yıl öğrendim ki:Yüzleşmek yıkmak değil, yeniden kurmaktır.Sakladıkların seni korumaz, sadece seni yalnızlaştırır.

Ve en önemlisi; kendi hikâyene sahip çıkmak, en güçlü devrimdir.